Terug- en vooruitblik 2015 – 2016

Als we even terugblikken op het voorbije jaar dan is het geen jaar geweest om er fier en gelukkig mee te zijn. Een greep uit een aantal gebeurtenissen:

*De ganse reorganisatie binnen het voetballandschap en dit zowel nationaal als provinciaal:ontslagen, gesjoemel, inkrimpingen, machtsstrijd, postjes,………………..

*De niet te accepteren transfer bedragen, de maandlonen die de allerbeste voetbalgoden verdienen waarbij alle zin voor ethiek en geweten ver te zoeken is.

*Als je dat laatste plaatst tegenover de kleine burger die op zijn minst de dupe is van allerlei besnoeiingen dan gaan we terug naar een tijd van heersers en brave navolgers.

*De zo gezegde kleinere provinciale clubs die verder hun duit in het zakje mogen doen om de financiële nationale voetbalbalans in evenwicht te helpen houden. Jan met de pet, loopt dan op zaterdag-en zondagnamiddag het terrein af om zijn lotjes aan de man te brengen.

*De nooit geziene vluchtelingenstroom waar iedereen wel zijn zegje over geeft. De pro’s en de contra’s maar waarbij het merendeel van de beoordelaars in een eerder comfortabele situatie leven.

Zijn er dan geen positieve zaken te melden?

*Wanneer de clubs een gezamenlijke brief sturen richting Brussel om eliminatie praktijken onder hun bedienden of personeel aan te klagen, dan is dit een vorm van solidariteit !

*Wanneer clubs  club overschrijdend samen werken om kinderen in de directe omgeving toch de kans te geven om te kunnen voetballen dan is dit een vorm van club overschrijdende solidariteit.

*Wanneer een voetbalclub zijn deuren wijd open stelt om vluchtelingen de kans te geven om te voetballen, om zich via sport vlotter te integreren binnen een locale samenleving. Hoopgevende tekenen ook binnen deze tijd.

*Wanneer een jonge scheidsrechter sterft en je merkt tijdens de uitvaart bestuursleden en leden van zijn vriendenkring én je merkt leden van de verantwoordelijke commissies dan is dit een staaltje van meeleven met familie.

*Wanneer bestuursleden van scheidsrechters vriendenkringen en of andere leden tijd vrijmaken om startende scheidsrechters met hun aanwezigheid en positieve adviezen bij te staan, dan is dit een teken van solidariteit.

* Wanneer  clubs net voor de wedstrijd één minuut stilte houden omwille van het verlies van een speler of bestuurslid dan is dit een vorm van solidariteit  en meeleven.

*Onze Rode Duivels die richting Frankrijk gaan en als 1°op de ranking staan. Of het nu om moeilijke of gemakkelijke tegenstanders ging daar hebben zij ook niet naar gevraagd. Het resultaat is er en mogen wij toch wel eens fiere Belgen zijn.

SOLIDARITEIT staat in schril contrast met elk voor zich.

Is het geen illusie te denken dat we het als individu wel alleen kunnen rooien!

Is het geen illusie te denken dat het verenigingsleven niet meer van deze tijd is!

Daar waar bij clubs het samenhorigheidsgevoel heel sterk is zien we een positieve en gedreven sfeer. Iedereen vecht voor iedereen, er is inzet en geladenheid, er is plezier op- en naast het plein, resultaten blijven meestal niet uit. Het is nog altijd iets van “graag doen”, van vriendschap. De supporter komt graag omdat hij voelt en mag deel uitmaken van dat sfeertje. Kliekjes en vriendjespolitiek bestaan niet, allen hebben hun plaats, hun eigen plaats, met respect voor elkaar, met respect voor elkeen zijn eigen functie. Zo zou je wel honderd jaar kunnen blijven voetballen, zo is voetbal een feest, een feest voor iedereen.

Inderdaad, voetbal kan best leuk zijn. Een goede match, met veel inzet, acceptabele fouten, beslissingen door de ref die meestal door spelers geaccepteerd worden, ja het bestaat. Iedereen verlaat het speelveld met een goed gevoel, iedereen schudt de handen van iedereen. Ik kan er warempel van genieten, ‘k heb dan steeds zoiets van “zo kan het ook”. Het sfeertje in de kantine is opgewekt, blij gemutst, het aanstekelijk smakende biertje wordt naar binnen gewerkt. De kantinehoudster straalt van geluk, want ze ziet haar omzet stijgen. Met een tevreden gevoel trekt iedereen huiswaarts. Ja, het kan ! Geen gezever, geen geleuter, geen kritiek, geen verwijten, voetbal kan best een feest zijn!

Waarom toch worden wansmakelijke praktijken op onze velden steeds in de picture geplaatst, voorpagina nieuws. Er valt langs beide kanten iets te zeggen: het kan misschien ,iets vlugger, individuen en bevoegde instanties appelleren om iets aan dat probleem te doen. Anderzijds kan dit voor sommige inspiratieloze gasten aanstekelijk werken om met gelijkaardige ideeën voor de dag te komen. Voorpagina nieuws werkt steeds in beide richtingen. De realiteit is echter dat positief nieuws nimmer of nooit de voorpagina haalt. Wie zegt dat dit op den duur ook niet aanstekelijk kan werken. Is het om de fun te doen, om de sensatie, om het spektakel of kunnen mensen ook hun waardering en appreciatie uiten voor diegenen die zich niet in de picture werken.

Zonet ben ik thuis gekomen van een voorstelling over het werk van 2 twintig jarigen die zomaar, onbezoldigd meegeholpen hebben aan de bouw van een kleuter- en lagere school in Malawi (Zuid Afrika). Dit haalt noch de krant noch de TV maar is gewoon fantastisch. Dat raakt je toch zeker als je weet dat ondertussen een van die twee meisjes ginds gestorven is als gevolg van een vrachtwagen ongeval. Ik vermoed dat iedereen wel een dergelijk vergelijkend verhaal zou kunnen vertellen.

Vele van onze jongeren zetten zich voor anderen in. Ook jongere voetballers zien we soms wat voetbalschool geven aan onze allerkleinsten. Ze doen dit met veel passie en gedrevenheid. Ook onze aller jongste scheidsrechters doen dit met panache. Uiteraard moet er veel geleerd worden. Zegt men niet: “je leert het meest bij uit de fouten die je maakt!”. Vandaar laten we met het nodige geduld en met méér begrip met mekaar omgaan, iedereen voor iedereen, elke wedstrijd opnieuw. Zou dit een zinvolle boodschap kunnen zijn voor het komende jaar 2016. Ik wens het U van harte toe.

Veel goeds en geluk in het jaar 2016.

Diaken Marc Rommelaere

Proost van het voetbal in W.Vl

 

 

(2844 keer bekeken)